Kaligrafia w Japonii jest od wieków nieodłączną gałęzią malarstwa japońskiego. Kaligraficzne zwoje (w odczuciu Japończyków - dzieła sztuki) zdobią prawie każdy japoński dom. Zwoje z wykaligrafowanymi ręką wielkich mistrzów znakami - ideogramami wyrażającymi "szczęście", "pomyślność", "dobrobyt" lub całe sentencje filozoficzne bądź poematy - są cenione w Japonii na równi z dziełami najwybitniejszych malarzy.
Pięknu japońskiej kaligrafii sprzyjają jej podstawowe narzędzia - pędzel, tusz i papier (lub jedwab). Pędzle do malowania - gahitsu - są różnego rodzaju: duże i małe, długie i krótkie, z włosia owczego i króliczego, końskiego i jaskółczego, a także z włosia łosi. Pędzel wybiera się w zależności od stylu, jaki się chce wyrazić: inny dla linii wiotkich, delikatnych, a inny dla szerokich bądź wąskich, zewnętrznych, wewnętrznych itp. Kaligraf może wodzić pędzlem w dowolnym tempie, z odpowiednio różnicowaną siłą nacisku, dającą w efekcie właściwie wycieniowane linie. Istotny dla kaligrafii jest tusz - sumi - nazywany czarną farbą wodną, sporządzoną ze starannie przygotowanej sadzy ze spalonych olejów roślinnych. W zależności od składników tusz przybiera barwę od brązowoczarnej do niebieskoczarnej. Tusz nadaje się do użycia dopiero po roztarciu go o tuszownicę - suzuri - rynienkę zawierającą otwór na wodę.
Laseczkę tuszu rozciera się o szorstkie dno rynienki, a pył tuszowy, wytworzony w ten sposób, zwilża się wodą. W otworze rynienki gromadzi się wówczas gęsty czarny tusz, który właśnie w tej formie nadaje się do właściwego użytku. Japońskie przysłowie mówi, że "tuszownica jest tym dla człowieka Wschodu, czym miecz dla wojownika".
Tusz bardzo szybko wchłaniany jest przez papier, co powoduje, że nie ma tu miejsca na żadne poprawki, jakiekolwiek skrobania czy "wycierania".
W związku z tym linie, kreski czy punkty naniesione przez kaligrafa na papier muszą być pod każdym względem doskonałe, bowiem nie mogą ulec najmniejszym zmianom.
Kaligrafia ma swego przedstawiciela w panteonie shintoistycznym - Tenjin-sama. Była to postać historyczna, Sugawara Michizane, jeden z cesarskich dworzan oraz wybitny uczony i kaligraf. Intrygi dworskie spowodowały, iż popadł w niełaskę i został wygnany na wyspę Kyushu. Legenda głosi, że jego duch pomścił tę zniewagę i po jego śmierci w 903 roku nastąpiły takie wstrząsy ziemi i burze w Kyoto, że dla przebłagania go postanowiono wznieść świątynię. Tu właśnie 25 każdego miesiąca odbywają się ku jego czci obchody, podczas których ucząca się młodzież składa pędzle z prośbą, by pomógł jej jak najlepiej opanować sztukę kaligrafii i osiągnąć dobre postępy w nauce.